Infekcje dróg oddechowych należą do najczęściej występujących infekcji u dzieci, szczególnie w okresie, gdy maluch uczęszcza do żłobka lub przedszkola.

U dzieci w tym okresie rozpoznaje się średnio około ośmiu infekcji dróg oddechowych w ciągu roku, z czego zdecydowana większość to infekcje wirusowe wywołane przez rynowirusy, adenowirusy, wirus paragrypy, a także wirus grypy. Oczywiście zdarzają się też zakażenia bakteryjne, jednakże bardzo często bakterie nie są pierwotną przyczyną choroby, lecz jest to powikłanie infekcji wirusowej.

Jakie są objawy infekcji dróg oddechowych?

Objawy takiej infekcji są różne, zależnie od umiejscowienia zakażenia.

W przypadku górnych dróg oddechowych, czyli nosa, zatok, gardła i uszu najczęściej powodują wodnisty, bezbarwny lub jasnożółty katar, obrzęk błony śluzowej nosa i uczucie zatkanego nosa, ból gardła i jego zaczerwienienie, trudności z połykaniem, ból ucha i gorączkę, zazwyczaj do 38,5 stopnia Celsjusza, suchy kaszel, który stopniowo przechodzi w mokry, a także szczególnie u małych dzieci ból brzucha, biegunka i wymioty. Dziecko jest osłabione, marudne i rozdrażnione, a także skarży się na bóle mięśni i stawów.

Przy infekcjach krtani i tchawicy pojawia się bardzo charakterystyczny, szczekający kaszel, chrypka i duszności.

Przy zapaleniu oskrzeli głównym objawem jest kaszel, który może utrzymywać się nawet 2-3 tygodnie.

Z kolei przy zapaleniu płuc pojawiają się przede wszystkim gorączka, kaszel i trudności w oddychaniu.

Co robić, gdy pojawią się objawy infekcji?

Gdy u malucha pojawiły się objawy infekcji dróg oddechowych, ale dziecko jest pogodne, pije odpowiednią ilość płynów, zjada posiłki i jest ogólnie w dobrym stanie możemy poprzestać na domowym leczeniu objawowym. Przede wszystkim należy dbać o odpowiednie nawodnienie, szczególnie, jeśli u dziecka występuje podwyższona temperatura. Usuwaj wydzielinę z nosa korzystając z aspiratora, po uprzednim zwilżeniu jej roztworem wody morskiej lub soli fizjologicznej (znajdziesz je w aptece, bez recepty). Jeżeli dziecko potrafi już samo wydmuchiwać nos dbaj o to, by robiło to odpowiednio często i poprawnie. Gdy wystąpi gorączka możesz podać leki przeciwgorączkowe, takie jak paracetamol lub ibuprofen w dawce odpowiedniej do wieku i masy ciała dziecka. Zadbaj o to, by temperatura w pomieszczeniu wynosiła około 20 stopni Celsjusza i nawilżaj powietrze – możesz powiesić mokry ręcznik na kaloryferze lub włączyć nawilżacz powietrza. Jeżeli jednak nie widać poprawy, lub stan malucha się pogarsza – nie zwlekaj i skontaktuj się z lekarzem-pediatrą.

Czy infekcje dróg oddechowych mogą być groźne?

Jak już wspominaliśmy, większość infekcji dróg oddechowych u dzieci to infekcje wirusowe, które mają łagodny przebieg. Zdarza się jednak, że organizm nie radzi sobie ze zwalczaniem infekcji lub dochodzi do nadkażeń bakteryjnych. Jeżeli więc pojawia się wysoka gorączka, której nie da się obniżyć lekami, występuje duszność, problemy w karmieniu, widoczny jest znaczny wysiłek przy oddychaniu, nadmierna senność lub kontakt z dzieckiem jest utrudniony należy niezwłocznie skontaktować się z pediatrą.

Zgodnie ze statystykami okresowo dotyka nawet co drugiego Polaka. Należy do najczęstszych i najbardziej wstydliwych chorób cywilizacyjnych. O czym mowa? O hemoroidach, zwanych też żylakami odbytu. Czym są, jak sobie pomóc i czy trzeba iść do lekarza? O tym opowiemy w dzisiejszym artykule.

Czym są hemoroidy i jakie są ich przyczyny?

Guzki krwawnicze to wypełnione krwią poduszeczki, które naturalnie występują w odbycie i razem z mięśniami zwieracza kontrolują proces wydalania Czasem zdarza się, że guzki rozciągają się i wypełniają krwią tak bardzo, że nie są w stanie z niej do końca opróżnić, co powoduje ból podczas defekacji, a także może być przyczyną powstawania stanów zapalnych.

Przyczyny powstawania hemoroidów są bardzo różne. Sprzyja mu siedzący i mało aktywny tryb życia, niewłaściwa, uboga w błonnik dieta i zbyt mała ilość płynów, które prowadzą do zaparć, które z kolei zmuszają błonę śluzową odbytu do nadmiernego rozciągania się. Hemoroidy powstają również u kobiet w zaawansowanej ciąży, gdy płód uciska układ żylny, co może zaburzać przepływ krwi i powodować zaburzenia pracy jelit. Także nadmierne parcie podczas porodu może sprawiać, że guzki krwawnicze rozciągną się, co w efekcie da początek hemoroidom. Choroba ta występuje też często u osób po 50 roku życia, u których zwalnia perystaltyka jelit, co sprzyja tworzeniu się żylaków odbytu, a także u osób otyłych, osób używających często środków przeczyszczających oraz osób po zabiegach w obrębie krocza i odbytu.

Jakie są objawy hemoroidów?

Początkowo choroba objawia się dokuczliwym swędzeniem odbytu, które często zostaje zlekceważone. Świądowi towarzyszy podrażnienie śluzówki i sącząca się wydzielina. Następnie pojawia się uczucie niepełnego wypróżnienia i krew na papierze toaletowym podczas podcierania. Z czasem guzek wypada, a po czasie samoistnie się cofa. W zaawansowanym stadium hemoroidy pozostają poza odbyt i niezbędna jest interwencja chirurgiczna.

Jak wygląda diagnostyka i leczenie hemoroidów?

Leczeniem chorób odbytu zajmuje się lekarz proktolog i to do niego powinniśmy udać się, jeżeli podejrzewamy u siebie hemoroidy. Aby postawić diagnozę lekarz przeprowadza wywiad oraz wykonuje badanie palcem per rectum. Dodatkowo może też wykonać anoskopię, czyli oglądanie końcowego odcinka odbytnicy przez wziernik. Badania są bezbolesne, nieinwazyjne i trwają tylko chwilę.

Sposób leczenia hemoroidów jest zależny od stopnia zaawansowania choroby. Stosuje się maści, czopki i tabletki działające przeciwzapalnie, przeciwświądowo i przeciwobrzękowo. Przy hemoroidach II i III stopnia wykorzystuje się gumkowanie, czyli tzw. metodę Barrona, która polega na nałożeniu na nasadę guza gumowego pierścienia, co powoduje odcięcie dopływu krwi do guzka i jego obumarcie i odpadnięcie. Czasem stosuje się też leczenie operacyjne: metodę Morinagi, czyli nieinwazyjna operację polegającą na zamknięciu naczyń hemoroidalnych, metodę Longo, czyli usunięcie i zaszycie fragmentu błony śluzowej z wykorzystaniem staplera lub też cięcie operacyjne: metodę klasyczną Milligana-Morgana (wycięcie guzków i pozostawienie otwartych ran) lub metodę Fergusona (wycięcie guzków i zszycie ran).

W ARKMEDIC znajdziesz specjalistę proktologa, który zajmuje się diagnostyką i leczeniem hemoroidów, wykonuje też Gumkowanie metodą Barrona. Nie zwlekaj, umów się na wizytę.

Ból głowy to zdecydowanie najczęściej odczuwana przez ludzi dolegliwość. Dodatkowo istnieje wiele czynników, które mogą determinować wystąpienie bólu. Warto pamiętać, że nie zawsze jest to objawy bardzo poważnej choroby, co nie znaczy jednak, że dolegliwość tę należy lekceważyć.

Rodzaje bólu głowy

Bóle głowy dzieli się na dwie podstawowe kategorie: bóle głowy pierwotne (samoistne), do których zaliczamy migrenę, klasterowy ból głowy i napięciowy ból głowy oraz ból głowy wtórny, czyli wywołany różnymi chorobami. Za przyczynę występowania pierwotnego bólu głowy uważa się zmiany w naczyniach lub nerwach, a także nieprawidłowe wydzielanie neuroprzekaźników. Nie są one spowodowane zmianami strukturalnymi w mózgu. W przypadku wtórnego bólu głowy za przyczynę powstawania uznaje się przemieszczanie, ucisk lub pociąganie struktur wewnątrzczaszkowych – dużych naczyń żylnych, tętnic, opon. Może on także wynikać z patologicznych zmian, które pojawiły się w zatokach żylnych mózgu, a także z powodu uszkodzenia okostnej lub kości czaszki. Dziś przyjrzymy się bliżej pierwszej kategorii, czyli pierwotnym (samoistnym) bólom głowy.

Migrena

Migrenowe bóle głowy należą do jednej z najczęściej występujących chorób układu nerwowego.

W przypadku występowania migreny u pacjenta pojawia się napadowy ból głowy, a pomiędzy napadami nie występują zazwyczaj żadne inne dolegliwości. Do najczęściej występujących rodzajów migren należą migrena bez aury i migrena z aurą.

W przypadku migreny bez aury nagle pojawia się ból głowy o średniej mocy lub bardzo silny, przeważnie tętniący/pulsujący. Zazwyczaj obejmuje połowę głowy – lewą lub prawą, ale może też dotyczyć całej głowy. Dolegliwościom bólowym mogą towarzyszyć inne objawy, takie jak nudności i wymioty, światłowstręt, zła tolerancja hałasu i zapachów. Dodatkowo ruch i aktywność fizyczna powodują nasilenie dolegliwości.

Z kolei w przypadku występowania migreny z aurą napad w postaci takiej, jak opisany w poprzednim akapicie poprzedza pojawienie się tak zwanej aury, czyli najczęściej pojawienia się błyszczącej, drgającej plamy w polu widzenia, czasem ubytku pola widzenia. Trwa to kilka minut i pojawia się zazwyczaj od kilku do kilkudziesięciu minut przed wystąpieniem bólu.

Napady migreny trwają od kilku do nawet 72 godzin, występują z różną częstotliwością – od kilku w roku do kilku w miesiącu i różnią się nasileniem. Podczas lekkiego napadu zostaje zachowana, choć zmniejszona zdolność do pracy oraz wykonywania codziennych aktywności, w czasie trwania napadu o średniej mocy zdolności do pracy zostają w znacznym stopniu upośledzone, a w przypadku ciężkiego napadu wykonywanie codziennych czynności w ogóle nie jest możliwe. Napady pojawiają się spontanicznie, choć czynniki takie jak stres, zmiana pogody, podróż, zaburzenia rytmu snu, niektóre pokarmy, napoje i leki mogą je prowokować.

Napięciowy ból głowy

Ból głowy typu napięciowego jest najbardziej rozpowszechniony i występuje przeważnie u kobiet. Jest odczuwany jako tępy, uciskowy ból o niezbyt silnym natężeniu. Obejmuje całą głowę lub jest umiejscowiony w czole, skroniach lub części potylicznej. W przeciwieństwie do migreny nie ma charakteru napadowego, ale pojawia i nasila się powoli. Napięciowe bóle głowy trwają kilka godzin, ale też kilka dni, czy nawet tygodni, następnie ustępują i znów się pojawiają.

Bólom głowy typu napięciowego sprzyjają przede wszystkim stres i silne emocje. Ten typ dolegliwości bólowych występuje też u osób cierpiących na nerwice.

Klasterowy ból głowy

Klasterowe bóle głowy występują dość rzadko. Mają charakter napadowy, a ból ma bardzo dużą intensywność. Umiejscowiony jest po jednej stronie głowy, w okolicy oczodołu, czoła i skroni. Dolegliwościom bólowym towarzyszą łzawienie i zaczerwienienie oka, obrzęk powieki, wyciek surowiczy z nosa lub uczucie jego zatkania oraz objaw Hornera, a także pobudzenie, które sprawia, że podczas napadu pacjenci najczęściej chodzą. Ból trwa od kilku minut do około 3 godzin, może pojawiać się kilkakrotnie w ciągu doby – szczególnie w nocy i często o tej samej porze. Po kilku lub kilkunastu tygodniach napady samoistnie ustają i pojawia się okres remisji trwający od kilku tygodni do nawet kilkunastu lat.

Gdzie szukać pomocy?

Jeżeli bóle głowy pojawiają się u Ciebie często, są bardzo silne lub po prostu Cię to niepokoi warto skonsultować się z lekarzem. Możesz wybrać się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub internisty, którzy po przeprowadzeniu wywiadu i badań pokierują Cię dalej do specjalisty lub samodzielnie wybrać się do NEUROLOGA W ARKMEDIC znajdziesz specjalistów z dziedziny NEUROLOGII, którzy zajmują się diagnostyką i leczeniem bólu głowy.

Szczelina odbytu to jedna z najczęściej spotykanych dolegliwości w obrębie końcowego odcinka przewodu pokarmowego. Jej występowanie powoduje u pacjentów dyskomfort i ból, lecz niejednokrotnie jest to problem na tyle wstydliwy, że zwlekają z pójściem do specjalisty.

Szczelina odbytu – co to takiego?

To podłużne pęknięcie błony śluzowej kanału odbytu, które powoduje dolegliwości bólowe. Czynnikami sprzyjającymi jej powstaniu są długotrwałe i uporczywe zaparcia, wrzody jelita i choroba Leśniowskiego-Crohna, wydalanie twardego i zbitego stolca i uprawianie częstego seksu analnego.

Jak się objawia?

Głównym objawem jest ból pojawiający się w okolicy odbytu podczas wypróżniania i utrzymujący się przez pewien czas po defekacji. Dolegliwościom bólowym najczęściej towarzyszy krwawienie – najczęściej pojawia się jako krew widoczna na papierze toaletowym podczas podcierania, na muszli klozetowej lub przy większym krwawieniu – na bieliźnie. Innymi objawami mogą być świąd, pieczenie i uczucie dyskomfortu w okolicy odbytu i krocza.

Diagnostyka i leczenie

Diagnostyką dolegliwości związanych z odbytnicą i jelitem grubym zajmuje się lekarz proktolog. To właśnie do niego powinniśmy zgłosić się w sytuacji, gdy podejrzewamy u siebie występowanie szczeliny odbytu. Lekarz proktolog podczas wizyty przeprowadza wywiad, a także wykonuje badanie fizykalne per rectum kanału odbytu i odbytnicy. Specjalista może także zlecić dodatkowe badania endoskopowe, takie jak anoskopię, kolonoskopię, rektoskopię, prześwietlenie RTG, USG przezodbytnicze oraz badanie na krew utajoną w kale.

Celem leczenia jest zmniejszenie napięcia wewnętrznego zwieracza odbytu, przez co błona śluzowa kanału odbytu będzie lepiej ukrwiona, co pozwala na wygojenie pęknięcia. Podstawowym sposobem leczenia szczeliny odbytu jest dietoterapia przy pomocy diety bogatoresztkowej, czyli bogatej w błonnik, leki rozluźniające stolec oraz leki przeciwzapalne i zmniejszające napięcie zwieraczy odbytu. W przypadku występującej przewlekłej szczeliny odbytu zaleca się wykonanie zastrzyku z toksyny botulinowej do mięśnia zwieracza. W skrajnych przypadkach stosowane jest też leczenie operacyjne.

Wakacje to czas szczególny dla wszystkich bez względu na wiek. Czas niezapomnianych przygód, bliższych i dalszych podróży, a przede wszystkim czas regeneracji i odpoczynku od codziennych trosk i obowiązków. W tym błogim okresie nie możemy jednak zapominać o swoim zdrowiu i bezpieczeństwie, dlatego przed każdym wyjazdem warto dobrze przygotować swoją wakacyjną apteczkę.

Leki stosowane przewlekle!

Pierwsze i najważniejsze co powinno znaleźć się w naszej apteczce wakacyjnej to leki, które zażywamy na co dzień, zwłaszcza jeśli cierpimy na choroby przewlekłe- nadciśnienie czy cukrzycę. Szczególnie w przypadku tej drugiej niezwykle istotny jest sposób, w jaki transportujemy i przechowujemy farmaceutyki. Warto postarać się o przenośną lodówkę lub torbę termiczną po to, by leki termolabilne (np. insulina) transportowane były w odpowiednich warunkach. Dobrym pomysłem jest także wcześniejsze przygotowanie kasetki z odpowiednimi dawkami leków na każdy dzień wyjazdu oraz ich kilkudniowym zapasem. Jest to niezwykle wygodny sposób transportowania leków, dzięki któremu zaoszczędzimy sporo miejsca. Należy jednak pamiętać, by kasetki trzymać w miejscu niedostępnym dla najmłodszych podróżników.

Leki przeciwbólowe!

Wszyscy doskonale wiemy, że ból głowy czy zęba potrafi zepsuć nawet najlepszą wakacyjną zabawę. By się przed tym chronić warto zabrać ze sobą także leki przeciwbólowe, które uśmierzą ból, a nawet początkowe objawy przeziębienia, o które nietrudno w okresie wzmożonej aktywności w górach czy po kąpielach w chłodnej wodzie.

Środki na owady i ukąszenia!

Nie ma ciepłych, letnich wieczorów bez znajomego bzyczenia przy uchu i niekomfortowych, swędzących ukąszeń. Komary mogą pojawić się wszędzie bez względu na to, jaki cel podróży wybieramy. Na szczególną uwagę zasługują jednak kleszcze! To przed nimi powinniśmy chronić się najbardziej, by uniknąć ryzyka zakażenia niebezpieczną boreliozą. Dlatego w każdej wakacyjnej apteczce powinny znaleźć się środki na owady oraz preparaty łagodzące ukąszenia.

Leki na najczęstsze dolegliwości i podstawowe tworzywa opatrunkowe!

Osoby cierpiące na chorobę lokomocyjną powinny zaopatrzyć się w środki neutralizujące jej objawy, np. takie na bazie imbiru. W każdej apteczce przydadzą się także leki na biegunkę, zaparcia czy wzdęcia, by żadne nieprzyjemne dolegliwości nie zepsuły naszych wakacyjnych planów. Warto także zabrać ze sobą podstawowe materiały opatrunkowe- plastry i bandaże, szczególnie jeśli decydujemy się na bardziej aktywne formy wypoczynku. W końcu przezorny zawsze ubezpieczony, a wakacje najlepiej spędzać bezproblemowo.

Read More

Read More

Read More

Read More